Kiedy Całość, która jest Jednym, wyrażając swój Stwórczy Byt, którym jest miłość, zapragnęła doświadczyć, powstała idea oddzielenia.
Ta pierwsza myśl o oddzieleniu stworzyła rzeczywistość odpowiednią do jej manifestacji, rzeczywistość, która następnie przekształciła się w materialną rzeczywistość, której wszyscy doświadczamy.
Pamięć o pierwotnym stanie zjednoczenia z całością spowodowała (i faktycznie nadal powoduje) poczucie niekompletności, z którego młode (doświadczanie) dusze próbowały uciec, tworząc iluzję zdolności do dominacji nad rzeczywistością materialną pozornie zewnętrzną wobec oni, ale faktycznie przez nich stworzeni.
W ten sposób narodziła się silna idea bycia innym od drugiego , konieczności dominacji nad nim, aby odnaleźć utracony spokój. W ten sposób narodziło się ego, umysł, pamięć doświadczeń.
Wspomagane i wzmacniane przez strach, który jest jego podstawą, ego przejęło i stało się wszystkim, z czym dusza się utożsamiała.
Złudzenie w iluzji, ego nie mogło zagwarantować stanu spokoju, ponieważ nawet w stanie możliwego sukcesu (dominacji nad rzeczami i innymi) dusza zdradziła swoją pierwotną istotę, będąc Stwórcą, a nie niszczycielem „innego”.
Teraz ta rzeczywistość się rozpada, wszyscy mogą ją zobaczyć, ponieważ podstawowy powód, eksperymentowanie z oddzieleniem, nie jest już potrzebne.
W ten sposób kruszą się struktury, które rządziły światem, przede wszystkim idea władzy .
Stajemy się mistrzami samych siebie.
Aby nowe zastąpiło stare, musi być miejsce. Zmiana dzieje się od wewnątrz; wyciszenie naszego mechanicznego umysłu/myśli jest narzędziem zmiany, z którego może powstać bezmyślne działanie.
To koniec ego, koniec jego świata, dotarcie do nowego, nowe eksperymentowanie, w którym nawet w rzeczywistości fizycznej lub w tej, która podąża za nią, aby wesprzeć nowe myśli, doświadczy się czegoś nowego , ale odłączony od ego i strachu. Coś, czego jeszcze nie możemy zrozumieć.
Witamy w nowej przygodzie!
Koniec czasu czy koniec EGO
